Boczne przyparcie rzepki jako chroniczne adaptacyjne przystosowanie stawu rzepkowo-udowego może występować w szerokim zakresie wiekowym. Ból towarzyszący tej chorobie może występować z kilku stron stawu rzepkowo-udowego, najczęściej jednak dotyczy strony bocznej. Objawy omawianego przypadku pochodzą z nieprawidłowego ustawienia rzepki, struktur miękkich jej otaczających (statycznych lub dynamicznych stabilizatorów) lub wzmożonego obciążenia osiowego będącego wynikiem uprawiania różnych dyscyplin sportowych. Symptomy nasilają się podczas wchodzenia po schodach lub w trakcie długotrwałego siedzenia ze zgiętymi nogami w kolanach. Dodatkowo pacjenci mogą odczuwać trzeszczenia w stawie z niewielkimi obrzękami. W wywiadzie Obecne są epizody “uciekania kolana” lub “poddawania się kolana”, które należy rozróżniać z problemami więzadłowymi kolana. Rzadko zdarzają się sporadyczne odczucia “blokowania” kolana zwłaszcza u osób o słabej stabilizacji mięśniowej rzepki podczas zgięcia kolana.
W badaniu klinicznym pod kątem kwalifikacji do operacyjnego uwolnienia troczków rzepki poszukujemy powiązania pomiędzy objawem kompresji bocznej rzepki a towarzyszącym przykurczem troczków bocznych kolana. Brak tego powiązania i wykonanie operacji artroskopowego podcięcia troczków bocznych rzepki wpłynie na zaburzenie artrokinematyki stawu rzepkowo-udowego i zwiększy intensywność już odczuwanych dolegliwości pacjenta.
Podczas badania klinicznego należy zwrócić uwagę także na mechanizm pracy stawu biodrowego (słabość mięśniową i sztywność stawową), które mają ogromny wpływ na rozwój nieprawidłowego ustawienia rzepki w dole międzykłykciowym. Do głównych czynników predysponujących zaliczać będziemy pośladkowy średni i pasmo biodrowo-piszczelowe (ITB), którego włókna dystalnego przyczepu będą wplatały się w włókna głębokie i powierzchowne troczka bocznego rzepki. Nadmierne napięcie ITB będzie wpływało na rozwój dynamicznego przyparcia rzepki, które w przeciwieństwie do statycznego przyparcia rzepki nie kwalifikuje pacjenta do opisywanej w tut. artykule operacji.
Kwalifikację potwierdzamy badaniem radiologicznym w którym poszukujemy przesunięcia bocznego i nachylenia rzepki pochodzącego ze skróconego troczka bocznego rzepki i zespołu nadmiernego nacisku powierzchni stawowych rzepkowej i kłykcia bocznego uda.
Do operacji kwalifikowani są także pacjenci ze względu na czas występowania dolegliwości bólowej pochodzącej ze stawu rzepkowo-udowego. Operowani są jedynie pacjenci z chronicznymi bólami, u których występuje duże prawdopodobieństwo występowania degeneracyjnych zmian w obrębie włókien włóknistych, które utraciły zdolność odkształcania się, zmniejszając możliwości rehabilitacyjnego leczenia tego zespołu. Ostre stany bocznego przyparcia rzeki dobrze reagują na rehabilitację.
Pomimo dobrze poznanego zespołu bocznego przyparcia rzepki i jego odmian, nadal zaleca się przeprowadzenie przed operacyjnym rozwiązaniem rehabilitacji. Rehabilitacja ukierunkowana na dynamiczne przyparcie boczne rzepki ma za zadanie wyeliminować problemy natury mięśniowej stawu biodrowego, kolanowego a także stopy. Brak efektów leczniczych fizjoterapeutycznego leczenia staje się głównym wskazaniem do leczenia operacyjnego. W tym przypadku leczenie konserwatywne jakim jest rehabilitacja będzie stanowić okres przygotowawczy do operacji i ułatwi proces rekonwalescencji po niej.
Rehabilitacja powinna skupić się na mobilizacji manualnej troczków bocznych i rzepki, odpowiedniej stymulacji mięśnia czworogłowego uda (wzmocnić głowę przyśrodkową czworogłowego i rozciągnąć głowę boczną czworogłowego). Powinno się także skupić na korekcji ustawienia stawów skokowego (nadmiernej pronacji) i biodrowego, w statyce i dynamice. W rehabilitacji można się wspomagać stosując metodą kinesiotapingu i stabilizatorami stawu rzepkowo-udowego (stosując do ćwiczeń wzmacniających mięśnie) oraz leki przeciwzapalne i przeciwbólowe.